आत्मसम्मानका आकाशमा उड्ने चरी

आत्मसम्मानका आकाशमा उड्ने चरी

तोमनाथ उप्रेती

पिताको पाखुरामा पग्लिएको परिश्रमको पानी,
माटोमा मिलेर गहुँका दानामा परिणत हुन्छ,
त्यही दानाबाट हुर्किन्छ छोरीको छातीमा जलिरहेको जून,
उज्यालो, निर्भय, आकाशमा चाँडै उड्ने एक चरी बनी।

गोठको गोठाली बनेर गाईको गुँड सम्हाल्दा सिकेको कर्म,
कुलोको कलकलमा बग्ने पानीमा बगेको सत्य,
बाउको मुटुमा राखिएको विश्वासको बालुवा,
हातले समातेर बनाइन्छ स्वाभिमानको महल, चोखो र पवित्र।

दुधको फोहोर जाँच्ने बाउको आँखाबाट सिकेकी थिएँ
अन्यायको फोहोर कहाँ र कसरी छुट्याउने भन्ने कुरा,
गाउँको कुलाकुली बाटो जस्तै पीडा घरीघरी आउँथ्यो,
तर बाउका पाइला पछ्याउँदै न्यायको खेतमा बीउ छरिदै गयो।

रोगको सुई झेल्दा पनि आँसु नखसाल्ने शिक्षाले,
संविधानको अक्षरहरूलाई आँखाको नानीमा राख्यो,
समानताको स्याउला लिएर चढें अदालतका सिँढीहरू,
त्यहीँ बाउका पसिनाका गन्धहरूले मलाई बाटो देखायो।

म छु, यो आवाज बाउको हो भनेर चिनाउने घाम,
अन्यायको अँध्यारोमा पनि उज्यालो छर्न उभिएको,
स्वतन्त्रताको पँखेटा उचाल्ने पिताको आशीष बनेर,
मेरो छातीमा जलिरहेको जून, न्यायको प्रतीक बनेर।