पृथ्वीको प्रार्थना : (कविता)

पृथ्वीको प्रार्थना : (कविता)

तोमनाथ उप्रेती

जब आँसुका थोपाहरू पृथ्वीको ओठबाट खस्छन्,
तब वायुमण्डल निस्तब्ध हुन्छ,
र वृक्षहरूको पातहरू प्रार्थनाको मुद्रा धारण गर्छन्।
हरेक ओसिलो घाँसका टुप्पाहरूमा आशा पलाउँछ,
तर पेट्रोलका धुवाँले तिनलाई कालो आवरणले छोप्छ,
जसरी सत्ता लोभको कुहिरोले शासनको सूर्यलाई छोप्छ।
धरा देवी,
कति पटक तिमी अविवेकी सन्ततिहरूका दोषहरू क्षमादृष्टिले पखाल्दछौ?
तिमी आफ्ना छातिमा आगोका डढेलो निभाउन खोजिरहन्छौ।
हामीले च्यातेका ओजोनका पर्दामा शीतलता घुसाउन खोजिरहन्छौ।
तिमी हाम्रो शासन, हाम्रो सुशासन, हाम्रो जीवनको सास हौ,
तिमी हाम्रो आत्मा हौ, हामी भने अहंकारका छालहरू हौँ।
तिमीले हरियालीको भाषामा हामीलाई सिकायौ–
साँचो शासन भनेको आफूलाई बलिदान गरेर अरूलाई जीवित राख्नु हो,
जसरी रूखले आफ्ना पात गुमाएर जमिनलाई मल बनाउँछ,
जसरी नदीले आफ्ना बगर हराउँदै सिँचाइ ल्याउँछ,
जसरी सूर्यले आफ्ना किरण गुमाउँदै बिहान ल्याउँछ।
शासन पनि त्यस्तै हुनुपर्छ,
फूलहरूमा मह छ, तर काँडामा पनि शासन छ,
यदि काँडाहरू न्यायका लागि छन् भने ती पनि स्वागत्य छन्,
तर जब ती काँडाहरू स्वार्थका लागि हुन्छन्,
त्यस दिन शासनका नशाहरूमा क्यान्सर पन्छिन थाल्छ।
हे पृथ्वी,
हामीले तिमीलाई सत्ता कब्जाको रणभूमि बनायौँ,
जसरी पत्ताहरूलाई कोर्रा हानेर झारिन्छ,
त्यसरी गरिबका सपनाहरूलाई राजनीतिका लाठीहरूले झारियो।
तर तिमी बगिरह्यौ, बरिरह्यौ, उब्जिरह्यौ, जन्माइरह्यौ,
हामीलाई सन्तान बनाइरह्यौ, हामी तिमीलाई माटोमा झुकाउन खोज्दैछौँ।
हिमालका टाकुरामा तिमी मौन छौ,
त्यहाँ बरफहरू पग्लिरहेका छन्,
हिउँका आँसुहरूले नदी बन्ने बाटो खोजिरहेका छन्,
तर विकासका नाममा सडकमाथि हाम्रा सपनाहरू चिप्लिरहेका छन्।
शासन भनेको ‘लोकतन्त्रको प्राणशक्ति’ हो,
जुन केवल सिंहदरबारमा होइन,
गाउँका परालका छानाहरूमा पनि हुनुपर्छ,
जहाँ एउटा आमा पानीको गाग्री लिएर भरिन निस्कन्छ,
जहाँ एक बालकलाई विद्यालय जान पर्खिरहन्छ बाटो।
पृथ्वी,
हामी तिम्रो काखमा जन्मियौँ,
तर तिम्रो काख छाडेर सिसा र फलामका सहरमा रमायौँ,
वृक्षहरूको भाषा बिर्सियौँ, नदीहरूको गीत बिर्सियौँ,
हावा र घामका चुम्बन बिर्सियौँ, केवल नाफा सम्झियौँ।
अब,
जब शासन भनेको करका रसीद होइन,
शासन भनेको मुस्कान र आशीर्वाद बन्नेछ,
त्यो दिन पृथ्वी फेरि हरियालीको हाँसो हाँस्नेछ,
त्यो दिन नदिहरू शान्त भएर बग्नेछ,
त्यो दिन बादलहरू आँधी होइन, वर्षा लिएर आउनेछन्।
शासनले जब जनताको आँसुलाई पखाल्नेछ,
जब भ्रष्टाचारका अन्धकारलाई पारदर्शिताका किरणले चिर्नेछ,
जब शासकहरूले सेवक बन्नेछन्,
त्यो दिन लोकतन्त्र ‘अमृत वर्षा’ बन्नेछ।
पृथ्वी,
हामी तिमीलाई वचन दिन्छौँ,
हरेक निर्णयमा तिम्रो हरियालीको सम्मान गर्नेछौँ,
हरेक विकासका पाइलामा तिम्रो नदिहरूलाई जोगाउनेछौँ,
हरेक शासनका स्वासमा नीतिका फूलहरू रोप्नेछौँ,
र तिमीलाई फेरि एउटा हरित, पवित्र, न्यायपूर्ण गृह बनाउनेछौँ।
किनकि,
पृथ्वी तिमी हाम्रो शासन हौ, हाम्रो आत्मा हौ, हाम्रो जीवन हौ,
र हामी तिम्रो हरित गर्भबाट जन्मिएका,
तिमीलाई उन्नत बनाउन जन्मिएका हौँ।