कथा: “अन्तिम बिजुली”

कथा: “अन्तिम बिजुली“

तोमनाथ उप्रेती

सूर्यको झुल्को बाक्लो थियो। इनरुवाको आकाशमा जून अझै फाटेको थिएन। घामको कठोर ताप आकाशबाट झर्दै थियो। धुलो उडिरहेको थियो।
मोहमद कैजुव मियाँको अधबनाइ घरको पर्खालमा फलामका डन्डीहरूको हड्डी देखिएको थियो।
छतको बीचमा नन्दकुमार चौधरी उभिएका थिए। उनको हात पसिनाले चिप्लिएको थियो। डन्डीहरू उसलाई हेरेर मुस्कुराइरहेजस्तै देखिन्थे।
“आज छत सकाउनु छ, श्रवण।” उनले भनिरहेका थिए, “हाम्रो पसिना मात्र होइन, हाम्रो जीवन यही पर्खालमा मिसिन्छ।”
श्रवण चौधरी तलबाट डन्डी समाउँदै थिए। उनीहरूको आँखामा घरको छानो मात्र होइन, घरभित्रको भविष्य देखिएको थियो।

सहर कहिले स्तब्ध हुँदैन। इनरुवाको सडकमा रिक्साका घन्टी बजिरहेका थिए। कुखुराहरू पखेटा फुकाउँदै हिँडिरहेका थिए।
त्यसैबेला, एक चर्को आवाज आयो।
एक कराह।
एक चिच्याहट।
फलामको डन्डी, बिजुलीको नाङ्गो तार, अनि नन्दकुमारको हात।
शरीरले झट्का खायो। आँखा पलभरका लागि सेतो भए। सपनाका घरहरूको चित्र धमिलो भयो। पसिनाको बासना बारुदको गन्ध जस्तो भयो।
शरीर लरबराउँदै जमिनमा ढल्यो।
बिजुलीको आवाज चिच्याएर हरायो।

श्रवणको हातले पनि तार छोयो। करेन्टले उसको शरीर हल्लायो। आँखा रातो भए। घाँटीबाट आवाज निस्केन।
उसका आँखा नन्दकुमारलाई हेरे। “दाजु…,” उसको ओठ कम्पित भए।
माटो चिसो थियो। तर शरीर जलिरहेको थियो। करेन्टले मांसपेशीलाई नोचिरहेको थियो।

त्यो क्षण आकाशमा काग करायो। मानिसहरू दौडिए। कसैले चिच्यायो, “करेन्ट काट… करेन्ट काट…”
तर करेन्ट काट्ने मेन स्विच कहिँ थिएन। मानिसहरूको चिच्याहट, रुँदै गरेका साना केटाहरूको आवाज, रिक्साको घन्टी, सबै आवाज मिश्रित भएर इनरुवा सुस्त भयो।

नन्दकुमारको हात कडा भयो। आँखा खुलेको थियो तर आँखा सुनसान थियो। चिउँडो बिस्तारै ढल्कियो। उसको सपनाहरू आँखा अगाडि झलझलाए—गाउँको आमा, टिनको छानो, बिहानको दूध, काम खोज्दै हिँडेको इनरुवाको सडक, छोराको हाँसो।
सबै सपनाहरू एक चम्किलो बिजुलीको रेखा भएर उसकी आँखामा नाच्दै, एक अन्धकारमा हराए।
त्यो क्षण, घाम बादलले छोप्यो।

नोवेल अस्पतालको एम्बुलेन्स आयो।
श्रवणको शरीर कम्पिरहेको थियो। उसका हात खुइलिएका थिए, गन्ध आइरहेको थियो।
नन्दकुमारलाई स्ट्रेचरमा राखियो। आँखा खुलेका थिए तर जीवनको कुनै उज्यालो थिएन।
अस्पतालको गेटअगाडि एक कालो काग बसीरहेको थियो। मानिसहरू आइरहेका थिए, हेरिरहेका थिए, हल्लिरहेका थिए। तर समय रोकिएको थियो।

नोवेल अस्पतालमा, आक्सीजन पाइप उसको नाकमा लगाइयो। मोनिटरको हरियो लाइन कहिले माथि कहिले तल गइरहेको थियो।
हृदयको धड्कनको आवाज बीप… बीप… बीप…
अचानक, त्यस आवाजले एउटा लामो सीधो रेखा कोर्यो।
बीप————

सबै आवाजहरू एक क्षणमा हराए।

नर्सले चुपचाप उनको आँखामा हेरी।
चिउँडो समातेर बन्द गरिदिई।
एक उज्यालो भविष्य, एक अधबनाइ छानो, अनि एउटा पसिनाको कथा त्यहीँ समाप्त भयो।

बाहिर इनरुवाको हावा बगिरहेको थियो।
श्रवणको आँखाबाट आँसु बगिरहेको थियो। हात उठाउन सक्दैनथ्यो। उसको आँखामा नन्दकुमारको अनुहार झल्झलाइरहेको थियो।
उसले आँसु पुछ्न खोज्यो, तर हात कापिरहेको थियो।
“दाजु, म बाँचेँ… तपाईं…?” उसको स्वर फुसफुसाएजस्तो भयो।

भित्र, अस्पतालको खाममा एउटा मृत्यु प्रमाणपत्र बनाइँदै थियो। त्यसमा नाम लेखियो—“नन्दकुमार चौधरी, ३५ वर्ष”।
कारण: “विद्युत करेन्टबाट मृत्यु।”
समय: “११:४५ बिहान।”

त्यो कागजको एउटा पानामा एउटा जिन्दगीको सम्पूर्ण कथा खुम्चियो।

श्रवणलाई उपचार कक्षमा राखियो। उसको शरीर अझै पनि पोलिरहेको थियो।
उसको आँखा बन्द हुँदा उसले सपनामा देख्यो—नन्दकुमारको मुस्कान।
उनले भनेजस्तो लाग्यो, “घरको छानो राख्नु, श्रवण… छोरालाई पढाउनु… पसिनालाई खेर नजाऊ।”

त्यो दिन, इनरुवाको आकाशमा घाम हाँसेको थियो।
तर एक सानो छायाँ सधैँको लागि हरायो।